Wat maakt toxic pop culture eigenlijk zo populair? En waarom raken we er massaal verslaafd aan?
Sinds Beyoncé’s Lemonade ben ik niet meer zo invested geweest in de relatie van een ander, totdat ik alle drama van Blueface en Chrisean op m’n tijdlijn tegenkwam. Ik kan mij daar best voor schamen, maar is dat wel nodig? Want ik ben lang niet de enige millennial die zich afvraagt of Chrisean haar ex ooit nog terugneemt.
Naast het leven van het rappende koppel is er nog veel meer juice dat mensen wereldwijd op het puntje van hun stoel houdt. Denk aan het nieuws op populaire platforms zoals The Shaderoom en Hollywood Unlocked. Maar ook de Nederlandse Juice Channels, die onder andere roddels delen uit programma’s als Temptation Island. Een programma van RTL dat onlangs nog in het nieuws kwam omdat oud-deelnemers emotioneel leed aan de opnames overgehouden hebben.
Fascinatie voor toxic pop culture
Als we weten dat al die toxic pop culture een negatief effect heeft op onze favorites, waarom blijven we dan ernaar kijken? Als millennial ben ik opgegroeid met foute reality tv, van Dismissed en Jershey Shore, tot aan Love and HipHop en het minder populaire Baddies East/West. Deze veelbekeken tv-programma’s hebben allemaal één ding gemeen, de spelers leven voor drama. Soms uit zich dat in ongezonde love triangles en een andere keer in huiselijk geweld. En alhoewel we weten dat de – vaak – acteurs er niet gelukkiger van worden, blijven we naar dit soort shows kijken.
Zo ook in het geval van Blueface en Chrisean. Ik zat zo erg te hopen dat Chrisean zo snel mogelijk de relatie verbrak dat ik wekelijks door onzin op Hollywood Unlocked scrolde om dat in de gaten te houden. Eigenlijk net als bij een reality show waarbij je elke week op een nieuwe aflevering wacht. Natuurlijk leefde ik met haar mee. Maar een toxic partner zoals haar rappende ex, I can’t relate. Of toch wel? Want ik ging elke keer op zoek naar meer. Ik was verslaafd aan een drama waarvan ik mij niet voor kon stellen dat mij dat overkwam.
Pop culture; iets van ons allemaal?
We leven in een samenleving die steeds meer individualistisch is. En dat werd opeens versneld toen we binnen zaten tijdens de pandemie van ’20-’22. Volgens Quartz is pop culture daar een tegenreactie op. Het is namelijk iets wat ons samenbrengt. Want de echte reden dat we massaal The Shaderoom volgen zijn de comments van andere volgers. Ze zijn relatable en geven ons een gevoel van eenheid, vooral binnen de Zwarte community. Samen duimen voor je favoriete celeb of reality-tv speler brengt a sense a belonging. En ergens bij horen willen we toch allemaal?
Naast het feit dat (toxic) pop culture vooral entertainment is, biedt het ons ook andere perspectieven op het leven. We krijgen een kijkje in het leven van een ander, en vormen daar maar al te graag een mening over. We keuren het gedrag goed en nemen het over, of keuren het gedrag af en hebben een onderwerp om over te roddelen. Voor sommigen is het een manier om zich beter te voelen. Als in: m’n leven is shit, maar in ieder geval niet zo erg als dat van mijn favoriete reality-tv speler. Voor anderen is het een streven naar een beter leven, een leven zoals dat van de reality spelers.
Maar naast het feit dat toxic pop culture helemaal niet zo goed voor onze mental health is, is het vooral iets wat ons verbindt. Want als je Keke Palmer zegt, roept iedereen ‘I’m a Motha’. En bij het woord ‘Unbothered’ denken we allemaal aan Omarion. Is toxic pop culture dan echt iets slechts? Wel als het de mensen schaadt, vind ik. Maar het is zo verdomd moeilijk om niet even op de comments te klikken als er weer een post van The Shaderoom langskomt.
Beeld: Zeus