Tasha Mhishi is een 20-jarige zwarte dichteres. Door middel van poëzie heeft ze ontzettend veel over zichzelf mogen leren en zichzelf als zwarte vrouw volledig leren accepteren. Meer over Tasha Mhishi haar band met (haar) poëzie lees je hieronder.

Zelfkennis en waardering voor de wereld

“Ik kan mezelf zowel als een clown als een buzzkill omschrijven. Zo heb ik het idee dat ik veel dingen die er toe doen serieus neem, maar tegelijkertijd houd ik van plezier en grappen maken. Ik lach om alles en soms is het niet de beste timing of de juiste reactie, maar dat ben ik gewoon. Naar mijn mening heb ik niet echt baanbrekende verhalen te vertellen. Het enige dat mij uniek maakt, is mijn liefde voor kunst.

Van jongs af aan maakte ik kunst. Dat deed ik in de vorm van onder andere dans, muziek en tekeningen. Deze dingen maakten deel uit van mijn leven. Daarom schrijf ik veel van mijn zelfkennis en mijn waardering voor de wereld toe aan kunst. Ik denk dat de kunstvorm die mijn leven echt veranderde, poëzie is.

Lees ook: Madzy (56) verloor zichzelf in het helpen van anderen, en kreeg twee keer een burn-out

Sabrina Benaim

Ik was ongeveer 15 jaar toen ik in de klas zat en met een vriendin een gesprek had over een spoken word-artiest genaamd Sabrina Benaim. Ik vertelde haar hoe ontroerend Sabrina’s poëzie was en hoe ook ik had geprobeerd te schrijven, maar het mij niet lukte. Ze moedigde me aan om toch te blijven schrijven. Ik bedacht wat eenvoudig was om over te schrijven. En begon ook de donkere emoties te onderzoeken die ik in mij had.

Ik liet mij ook inspireren door onbeantwoorde liefde. In het begin was ik natuurlijk nog niet zo goed, maar toen ik eenmaal had bedacht wat mij goed afging en toen ik in staat was om eerlijk tegen mezelf te zijn, vloeiden de gedichten eindeloos uit me. Poëzie werd zo een groot deel van mijn leven. Ik leerde genezen door poëzie. En ook leerde ik door middel van poëzie eerlijk te zijn met mijn emoties.

Lees ook: Rose richtte Shetribe op voor de zwarte vrouw in Europa

Volledige acceptatie

Ik ging van het hebben van een tumultueuze relatie met mijn identiteit als zwarte vrouw, naar het volledig accepteren van mezelf. Onder andere omdat ik kon schrijven over de worstelingen en de trauma’s die verband houden met mijn identiteit. Ik zeg niet dat poëzie voor iedereen is en ik zeg niet dat je alleen genezing zult vinden door poëzie. Maar het heeft mij geholpen te genezen en te leren.

Ik denk dat wat me op jonge leeftijd naar de kunst trok, de kracht van poëzie was om genezing te bieden. Dus misschien heb je poëzie nooit overwogen als iets dat je zou kunnen helpen. In dat geval moedig ik je echt aan om naar deze kunstvorm te kijken, het zou je leven kunnen veranderen zoals het de mijne veranderde. Als je hebt besloten dat het niet voor jou is, is dat oké, maar ik moedig je aan om te verkennen, geef jezelf de kans om naar verschillende kunstvormen te kijken.

Misschien is het geen kunst, maar ik moedig je echt aan om iets te vinden waarmee je jezelf kunt ontwikkelen en verkennen. De belangrijkste relatie die je ooit zult hebben, is met jeelf. Er is zoveel genezing en zelfliefde die kan voortkomen uit het kunnen uiten van, eerlijk zijn tegen en comfortabel zijn met jezelf.”

Heb jij ook zo een mooi verhaal als Tasha Mhishi en haar poëzie? Deel hem dan met ons.

Lees ook: Family Goals: Dit zijn onze favoriete Afro-Nederlandse mama’ s op Instagram