Eindredacteur worden is heel lang mijn grootste droom geweest. Schrijven en alles wat daarmee te maken heeft, is niet alleen mijn passie, het voelde ook als een logische volgende stap in mijn carrière. Terwijl ik zelf groeide als schrijver, wilde ik ook andere schrijvers helpen groeien. Moeder worden was niet iets waar ik over durfde te dromen, waarschijnlijk omdat ik niet zo zelfverzekerd was in mijn kunnen als moeder, als in mijn kunnen als schrijfster. Toen mij vorige zomer een baan aangeboden werd als eindredacteur van een gigantisch, internationaal mediamerk, hoefde ik dus geen moment hierover na te denken. Ik wist zeker dat ik het wilde en ik wist zeker dat ik het kon. Toen ik twee maanden later erachter kwam dat ik zwanger was, ging ik daar niet met dezelfde zelfverzekerheid in.

Ontkenningsfase

Na een ontzettend druk jaar, was ik er helemaal klaar voor. Barcelona. Lekker veel wijn drinken, vis eten en musea bezoeken. Dat dacht ik tenminste. De realiteit was anders. Uiteindelijk heb ik bijna de hele vakantie geslapen en ergerde ik me elke dag aan mijn partner. Dit kwam tot een hoogtepunt op de laatste dag, toen ik zo misselijk werd dat ik dacht dat ik flauw zou vallen. Wat was er toch met me aan de hand? Had ik te veel wijn gedronken? Te veel vis gegeten? ‘’Je bent ook over tijd met je menstruatie’’, zei een stemmetje in m’n hoofd. Dat stemmetje negeerde ik.

Eenmaal terug in Nederland was ik nog steeds misselijk. Hoe graag ik het ook wilde geloven, ik wist dat dit niet door de wijn kon komen. Zou het dan toch? Nee joh. Ik zou niet zwanger worden, want ik had namelijk een afspraak met God dat ik pas op mijn dertigste aan kinderen zou beginnen. Dan had ik dus nog zeker drie jaar. Mijn carrière ging voor. ‘’Ga nou maar een test doen’’, zei mijn partner. ‘’Want volgens mij ben je gewoon zwanger.’’ Met tegenzin volgde ik zijn advies op. Ik moest op de test plassen en dan een kwartier tot een half uur wachten op het resultaat, las ik op de bijsluiter. Als er twee streepjes verschenen, was ik zwanger. Nou, oke. Daar gingen we dan. Vanaf het moment dat ik een druppel plas op de test liet vallen, verschenen er twee streepjes. Hoe kon dat nou? Ik moest toch een kwartier tot een half uur wachten? Koppig als ik was, wachtte ik nog een half uur, alsof het tweede streepje daardoor zou verdwijnen. De test wist het zeker: ik was zwanger. Ondanks dat het bewijs voor me lag (en de andere tientallen symptomen), geloofde ik het nog steeds niet, dus belde ik mijn huisarts.

‘’Hallo? Ik ben erg misselijk en over tijd. Van mijn partner moest ik een zwangerschapstest doen, dus dat heb ik gedaan. De test is positief, maar ik geloof het niet. Kan ik vanmiddag nog langskomen om het te bevestigen?’’ De huisarts lachte en gelukkig kon ik binnen een uur bij haar terecht. Daar moest ik nogmaals plassen. Na een kwartier kwam ze terug met mijn test. ‘’Mevrouw Hadjar? U bent hartstikke zwanger. Weet u al of u het wil houden?’’ Ja, knikte ik. Want ondanks dat ik net begonnen was aan die droombaan, ondanks het feit dat ik nog steeds niet kon geloven dat ik zwanger was, ondanks het feit dat ik tot twee jaar hiervoor niet eens kinderen wilde, wist ik honderd procent zeker dat als ik zwanger zou raken, ik het kind wilde houden.

Bewijsdrang

Ik had namelijk niet alleen geluk gehad met die droombaan, maar vooral ook met mijn droompartner. In de afgelopen jaren ben ik zo verliefd op hem geworden, dat ik dacht: ‘ik zou het niet erg vinden om een kind van jou te krijgen’. Sterker nog, ik keek er zelfs naar uit om kinderen met hem op te voeden, die dezelfde normen, waarden en karaktereigenschappen van hem zouden dragen. We zijn samen tenslotte een geweldig team, onze kinderen konden daar alleen beter van worden. Hoewel ik er dus totaal geen moeite mee had een kind van hem te krijgen, kreeg ik het Spaans benauwd van de timing waarop ik zwanger raakte.

Ik werd me ineens erg bewust van het feit dat ik een vrouw ben, een vrouw die voor een man werkte. Wat zouden ze wel niet denken? Is ze net begonnen met die baan en nu al zwanger. Hieruit vloeide de sterke drang om te bewijzen dat ik niet onder deed voor de mannen die niet zwanger raakten, niet met zwangerschapsverlof hoefden te gaan, geen last hadden van hormonen, ochtendmisselijkheid en die niet minder wilden werken om hun kinderen op te voeden. Ik voelde me niet veilig als vrouw binnen het huidige werksysteem in deze maatschappij. En hoewel mijn werk veel begrip heeft getoond voor mijn zwangerschap en alle kwaaltjes die dat met zich meebracht, ontsnapte ik niet aan het gevoel dat ik continu moest bewijzen dat ik aan het woord was en niet de zwangerschap. Des te meer tijd er verstreek, des te meer ik me realiseerde dat ik deze bewijsdrang had naar mezelf en niet naar mijn werkgever en mannelijke collega’s.

Acceptatie

Ik wilde aan mezelf bewijzen dat ik hetzelfde zou handelen als voor mijn zwangerschap. Dat kwesties ook zoveel emoties bij me op zouden wekken als ik niet zwanger was. Dat ik nog even hard kon werken als voor de zwangerschap. De realiteit was echter dat dit simpelweg niet het geval was en dat het geen zin had om continu deze druk op mezelf te leggen. Ik was elke dag misselijk, had ongeveer de helft van de energie die ik had voor de zwangerschap en mijn hormonen waren all-over-the-place. Het was dan ook de eerste keer in jaren dat ik mijn carrière niet voor alles en iedereen kon zetten. Zodra ik te ver ging, ging m’n lichaam in volledige shutdown. Ik moest mezelf er continu aan herinneren dat het niet langer alleen mijn gezondheid betrof, maar ook de gezondheid van het kleine wondertje dat in me groeide. Ik kon gewoon niet even hard werken als voor mijn zwangerschap en -hier komt het- dat was ook helemaal niet erg.

Door mijn zwangerschap heb ik beter naar m’n lichaam leren luisteren en ben ik eindelijk in gaan zien dat er dingen zijn in het leven die belangrijker zijn dan mijn werk. Ook heb ik geleerd dat mijn waarde niet afhangt van hoe goed ik werk, hoeveel punten op m’n to-do list ik af kan vinken of welke mijlpaal ik nu weer bereikt heb. Als ik vandaag alles wat mijn werk te maken zou hebben zou verliezen, mag ik nog steeds even tevreden zijn met de vrouw die ik ben. Ambitieuze creatievelingen vergeten vaak dat we werk gebruiken als een middel om het leven te creëren dat we willen. Al is die baan je passie, het is niet je leven. Doordat mijn zwangerschap op het hoogtepunt van mijn carrière kwam, heb ik dat op de harde manier moeten leren. Inmiddels kan ik gelukkig net zoveel van mijn zwangerschap genieten, als ik altijd van mijn werk heb gedaan. Het was ongepland, maar erg gewenst.

Dit persoonlijk verhaal is geschreven door:

Soraya Hadjar (27) is eindredacteur van Complex NL, founder van That’s What She Said NL, freelance journalist en een supertoffe mommy-to-be.