De strijd voor een inclusieve dodenherdenking op 4 mei. Tot twee jaar geleden wist ik niet eens dat er gekleurde soldaten meevochten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Verbazing, of nee, een shock ging door mij heen. Hoe komt het dat ik nooit eerder hierover had gehoord? En hoe zit het met het herdenken van de soldaten met een kleurtje die namens Nederland meevochten?
Hoe kwamen onze mensen in de oorlog terecht?
Dus al jaren dacht ik dat de dienstplicht in Nederland was afgeschaft. Wat blijkt? Sinds 1 augustus 1996 roept Defensie geen nieuwe dienstplichtige op. Maar omdat de Tweede Wereldoorlog ver voor die tijd was, gold er dus nog een dienstplicht. Als jij een 20-jarige gezonde man was, ging je in dienst. Omdat Nederland in de jaren ’30/ ’40 nog verschillende kolonies bezat, waren de mannen in die landen ook dienstplichtig.
Mijn collega sis (en tevens oprichtster van Melaninfinty Magazine) Jaël, wees mij op een artikel van One World. In ‘Van wie is de dodenherdenking’ beschrijft Sander Phillpse, zacht uitgedrukt, een bizarre situatie. Al jaren zijn er mensen die strijden voor inclusiviteit tijdens de nationale dodenherdenking op 4 mei.
Wat er uit zijn artikel blijkt is dat er vrijwel geen gehoor aan gegeven wordt. De geschiedenis over de tweede wereldoorlog is zoals hij schrijft ‘witgewassen’. Als er erkenning zou worden gegeven aan de gevallen soldaten van niet-Nederlandse komaf, moest de geschiedenis zoals wij die kennen worden herschreven.
Waarom is deze informatie voor vele onbekend?
De Joden, Amerikanen, Japanners, Fransen, Duitsers, Nederlanders.. Het lijkt wel alsof iedereen genoemd wordt. Iedereen behalve de soldaten met een kleurtje die voor Nederland meevochten tijdens de oorlog. Voor het gemak (lijkt wel) worden Indiërs, Surinamers, Indonesiers, Marokkanen, Arubanen en Antilianen vergeten.
Het koloniaal verleden lijkt precies dat te zijn. Het verleden. Daar denken en spreken we niet over. Dat is jammer omdat zo belangrijke kennis verloren gaat. Als er meer informatie aandacht op bijvoorbeeld school besteed zou worden aan dit verleden, was het niet nodig de geschiedenis wit te wassen.
Wat er geleerd werd zou alle groepen betrekken en daardoor automatisch zorgen voor inclusiviteit tijdens belangrijke dagen. Maar daar kan nu inclusiviteit een ‘hot’ item is verandering in komen. Er is meer aandacht voor minderheden mede door BLM.
Scholen kunnen tijdens het leren over de Tweede Wereldoorlog leren over alle groepen die meevochten. Zo kunnen de leerlingen van nu een beter beeld schetsen over de Nederlandse geschiedenis. Het doel: meer open staan en begrip vormen voor het leed van anderen.
Een inclusieve herdenking
Wanneer ik het heb over een inclusieve herdenking bedoel ik vooral kennis verspreiding. Er wordt elke jaar veel aandacht besteedt aan het herdenken van de Tweede Wereldoorlog. Dit doen we met de gedachte kennis te verspreiden zodat zoiets nooit meer kan gebeuren.
Wat nou als die kennis verspreiding alle groepen betrekt die met de oorlog te maken hadden? Dat zijn dan ook de oud-kolonies zoals Suriname en Indonesië. Aandacht en erkenning voor het leed van iedereen die met de oorlog te maken had. Zo herdenken wij de soldaten met een kleurtje die namens Nederland meevochten.