Ex Destiny’s Child zangeres, Michelle Williams, heeft zich een paar dagen geleden laten opnemen in een psychiatrische kliniek. Ze geeft aan al sinds haar veertiende te kampen met depressies. Waarom heeft het zo lang geduurd voordat Michelle professionele hulp heeft gezocht? Is het door het grote taboe rondom Black Mental Health?
Het nieuwsbericht over Michelle Williams heeft ons aan het denken gezet. Waarom zijn er nog steeds zoveel zwarte vrouwen die met psychische problematiek rondlopen. En dat zonder dat zij op zoek gaan naar professionele hulp. Michelle zelf gaf aan dat ze pas na haar 30-ste erachter kwam dat ze depressief was, ze dacht dat het gevoelens en gedachten onderdelen waren van het opgroeien en het ouder worden.
Niet serieus genomen
Als mensen het over geestelijke ziekten hebben wordt er vaak gedacht dat het iets is dat de mens zelf kan veranderen. Vaak wordt er tegen mensen met depressieve klachten gezegd dat ze zich er maar overheen moet zetten, of gewoon ermee moeten dealen. De klachten, en de ernst daarvan, worden gewoonweg niet serieus genomen. Er wordt namelijk vaak gedacht dat depressieve gevoelens te vergelijken zijn met je een dagje down voelen. Of de gevoelens die naar voren komen wanneer je tegenslagen ervaart in het leven. Een depressie valt daar echter niet mee te vergelijken.
Black Mental Health
In onze donkere gemeenschap is depressiviteit daarboven op ook nog eens taboe. Er wordt nauwelijks over gesproken, en er wordt je vertelt dat je maar op zoek moet naar God of naar de zin van het leven. Er wordt van ons verwacht dat wij ’the life of the party’ zijn. Onze mannen worden als de grootste komieken gezien en onze vrouwen als de zingende care takers. Dat zijn rollen die wij vanuit de slavernij meegekregen hebben. En het wordt tijd dat wij als gemeenschap deze stereotype rollen loslaten.
Daarnaast worden wij al vanaf jonge leeftijd opgevoed om sterke mannen en vrouwen te zijn. Tegen onze zonen zeggen wij dat ze niet moeten huilen en tegen onze dochters zeggen wij dat ze niet moeten overdrijven. En laten wij eerlijk zijn, als zwarte man of vrouw moet je in deze gemeenschap ook drie keer harder werken om te komen waar anderen zijn. En moet je ook leren omgaan met racisme en discriminatie. Maar sterk zijn wilt niet altijd zeggen dat je niet mag huilen of dat je niet in een depressie terecht kunt komen.
Sterk zijn
Sterk zijn is af en toe gewoon heerlijk uithuilen met Chris Brown’s ‘Say Goodbye’ op de achtergrond. Of weglopen van een rot situatie in plaats van die gelijk op te lossen. Sterk zijn is zeggen vandaag worden mijn kinderen mij even teveel en ik laat ze bij oma achter. En sterk zijn is ook ’s ochtends wakker worden na de zelfmoordgedachten van gisteravond.
En er zijn gelukkig steeds meer jongeren die deze taboe doorbreken en professionele hulp zoeken. Maar als wij ons bewust worden van de kleine gewoontes die onze gemeenschap ervan weerhoudt om depressie als iets normaal te zien, zullen nog meer mensen die stap durven zetten.
Hoe denk jij over het taboe rond Black Mental Health?