Als ik een jaar kon overslaan koos ik 2020. Ja, ook ik heb ontzettend veel geleerd dit jaar, maar vermoeiend was het zeker. En we zitten niet eens op de helft. Meer dan ooit tevoren heb ik mijn zusters nodig. Ter ondersteuning, als praatpaal of gewoon voor de gezelligheid, zodat ik even niet aan alle shit hoef te denken. Daarom is het zo belangrijk dat wij elkaar supporten. Want als wij dat niet doen, wie dan wel?
Black Lives Matter revolutie
Dit jaar begon, voor de meesten, net als elk ander jaar. Niemand had verwacht dat er naast de corona pandemie ook een heuse revolutie zou ontstaan. Het werken aan deze Black Lives Matter revolutie is vermoeiend. Dat heb je waarschijnlijk zelf ook ervaren. We zijn moe van het vechten tegen racisme en nog vermoeider door het racisme zelf. Wij zijn bovendien nog lang niet klaar, er moet nog heel wat veranderen voordat wij kunnen zeggen dat we zonder racisme door het leven gaan.
Juist omdat het zo een zwarte taak is, hebben wij elkaar meer dan ooit tevoren nodig. Wij kunnen de wereld niet alleen veranderen, wij doen dat samen en iedereen draagt zijn eigen steentje bij. Wat ik ontzettend jammer vind is dat anderen beoordeeld worden op het steentje dat ze bijdragen. Wij vinden al snel dat iemand te weinig doet, of het niet met de juiste bedoelingen doet. En als iemand dan eindelijk meer dan genoeg doet, is het niet op de juiste manier. Dat onnodig veroordelen zorgt voor een verdeling. En dat is wel het laatste dat wij nodig hebben.
https://pagead2.googlesyndication.com/pagead/js/adsbygoogle.js
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Niet elke strijder, strijdt op sociale media
Alleen als een team kunnen wij de eindstreep halen. En zoals in elk ander team heeft iedereen zijn eigen taken. Taken afhankelijk van hun eigen kwaliteiten en eigen kennis. Niet afhankelijk van de verwachtingen van anderen. Door iedereen in zijn waarde te laten en de bijdrage van een ieder te respecteren kan je een eenheid vormen. Niet elke strijder, strijdt op sociale media. Een aantal van ons hebben thuis of in onze vriendenkring al genoeg te doen. Zo kan een deel de straat wel op, en anderen vanwege hun (mentale) gezondheid weer niet.
En zie je dan iets wat echt niet door de beugel kan, bel elkaar dan even op. Of stuur een privéberichtje op Instagram of Facebook. Maar maak er online geen big deal van. Door elkaar neer te halen om de kleinste dingen maken wij onze eenheid kapot. We roddelen over elkaar, of nagelen de ander aan de schandpaal. Maar waarvoor? Als je wilt dat de ander het in het vervolg beter doet, helpt het één op één geven van feedback dan niet beter? De desbetreffende persoon kan er dan altijd op een later moment nog voor kiezen om zijn of haar leerweg openbaar te maken.
Wij moeten elkaar supporten
Wat kan ik dan wel doen? Bouw elkaar op, heb elkaar lief en heb begrip voor de ander. Natuurlijk hoef je geen beste vriendinnen te zijn, maar een ‘I see you, sis’ is al genoeg zat. Het weten dat er een hele gemeenschap achter je staat in deze strijd geeft moed. En als je het samen doet kom je natuurlijk veel verder dan alleen. Het klinkt cliché maar het is echt zo. Want als wij elkaar niet supporten, wie doet dat dan wel?