Britteney (19) ontdekte een paar dagen na haar tiende verjaardag dat ze diabetes heeft. Nu, negen jaar later, heeft ze haar chronische ziekte bijna volledig kunnen accepteren. En helpt ze anderen met die acceptatie. Dit is Britteney haar verhaal over het leren en kunnen accepteren van haar diabetes.
Eten lukte mij niet
“Mijn naam is Britteney Riedewald, 19 jaar oud, geboren in Suriname en woonachtig in Almere. Ik onderneem, creëer creatieve/digital content en strijd voor mijn laatste en vierde schooldiploma op het HBO. Toen mijn tiende verjaardag naderde, kwam mijn beste vriendin Ivana uit Suriname naar Nederland. Er werd zoetigheid gegeten, gefeest en gedanst. Ondanks dat ik een vrolijk masker opzette, schuilde er veel verdriet en pijn achter.
Twee weken voor mijn verjaardag zat ik elke dag vol verdriet tijdens het avondeten aan de eettafel. Ik kon geen hap verwerken en mijn Surinaamse ouders dachten dat het misschien met anorexia te maken had. Ik vond het namelijk altijd leuk om te kijken naar America’s Next Top Model, maar een model worden is nooit mijn doel geweest. Elke dag zat ik alleen aan de eettafel tijdens het avondeten. “Het maakt mij niet uit hoelang jij aan tafel zit.” en “Jij gaat alles opeten.”, waren de uitspraken van mijn ouders, keer op keer. En dat terwijl het mij simpelweg niet lukte om mijn eten naar binnen te krijgen.
Ik zat zo lang aan de eettafel dat mijn ouders zelfs hun bedtijd bereikten. En zodra zij niet meer in de woonkamer waren, gooide ik mijn eten stiekem weg. Totdat de engel op mijn schouder de kracht niet meer had om mij te steunen.
Chronisch ziek
Het was een gewone schooldag, en geheel toevallig versliep mijn moeder zich voor haar werk. Ik voelde mij op dat moment meer dan akelig, en had alvast besloten om die dag dan maar te sterven. Doodop was ik. Ik liep naar de badkamer toe, kleedde mij uit en had geen kracht om de deur te sluiten. Op dat moment opende mijn moeder de deur en zag ze mij helemaal uitgedroogd staan, ook was ik erg mager. Je kon mijn botten zelfs tellen. Zo mager was ik.
Op het nippertje konden zij mij redden, want ik liep dus al weken met een heftige ziekte rond. Niet alleen mijn moeder versliep zich die dag. Mijn tante die een auto had en een paar straten verderop woonde, had een vrije dag. Zij kon mij vervoeren naar het ziekenhuis. Vijf dagen na mijn verjaardag kreeg ik de diagnose diabetes type 1 (suikerziekte). Mijn wereld stortte als klein meisje volledig in. Van een normaal leven, naar een leven met naalden en dat elke dag. Ik ben chronisch ziek. Waar had ik het aan te danken?
“I wasn’t ready for half the shit I been through, but obviously I’m built for it.”
https://pagead2.googlesyndication.com/pagead/js/adsbygoogle.js
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Diabetes kunnen accepteren
Na negen jaar diabetes, kon ik mijn ziekte eindelijk voor 99% te accepteren. Weet je wat het is om van een normaal leven, naar een ziek leven te gaan? En ook die nare momenten waarop mensen vinden dat je suikerziekte krijgt door te veel suiker te eten (wat niet het geval is). Hierdoor kan je het gevoel krijgen dat je de enigste met die ziekte bent. Tot de dag van vandaag weet ik niet hoe ik de ziekte heb gekregen. Ja, mijn alvleesklier werkt niet meer, maar de oorzaak hebben we niet.
Diabetes kan je leven enorm beïnvloeden, dag en nacht. En welke behandeling je ook hebt: medicijnen, insuline of alleen gezond leven, vakantie van diabetes heb je nooit! Maar hoe je het draait of keert, ik moest een draai vinden in mijn nieuwe lifestyle. Het accepteren. Ik mag tot nu toe nog steeds wakker worden en ik kan wel honderd jaar worden met diabetes.
Diabetes, als een BAAS
Toen ik mij op sociale media openstelde over mijn diabetes, wie ik ben en hoe ik nog steeds mijn doelen behaal, like a boss. Kwamen andere vrienden met diabetes naar voren. Ik hoefde mij niet meer alleen te voelen, want ik was dus niet alleen. Je ziet niet zo snel een Instagram-pagina waar je een melanin woman (in Nederland) ziet die vol trots met haar diabetesapparaatje op de foto staat. Ik voelde me uniek en ik begon een draai te vinden in mijn diabetes lifestyle. Ik werd zelf mijn eigen voorbeeld.
Je kan dagen, weken, maanden, zelfs jaren piekeren over bepaalde situaties in je leven, maar vraag je zelf even af. Hoe ver brengt dat jou? Juist. Ik denk ook niet dat het je ver brengt. Voor zover ik weet, heb je ook niet per se iemand nodig waar jij naar op kan kijken om je doelen te kunnen bereiken. Be your own hero. Maak jezelf trots en zet je negatieve gedachten om tot positieve. Ik kan er van mee praten, natuurlijk kan het niet altijd goed gaan, maar JIJ hebt alles zelf in de hand. Geluk vind je in jezelf en jouw positive mind.
Ik zeg altijd: “God doet niet zomaar iets. God geeft je zware momenten, omdat je het aan kan. Je kan het aan”
It’s your life. Own it.”
Meer van Britteney en hoe zij haar diabetes heeft kunnen accepteren? Neem dan een kijkje op haar Instagram of Youtube. Meer informatie op diabetes zelf vind je hier.